Ogrody botaniczne

W ramach projektu “UW na Expo 2025” uczestnicy delegacji odwiedzili m.in. kilka japońskich ogrodów botanicznych. Choć w Japonii od wieków istniała tradycja zakładania tematycznych ogrodów – herbacianych, medytacyjnych, zielarskich, zachodnia koncepcja ogrodu botanicznego pojawiła się w tym kraju dopiero w okresie modernizacji epoki Meiji (1868-1912), kiedy m.in. odrestaurowano i zmodernizowano tokijski ogród botaniczny (obecnie Koishikawa Botanical Garden), założony w XVII w jako prywatny ogród arystokratyczny, czy utworzono ogród botaniczny w Kioto. Ten ostatni w ubiegłym roku skończył 100 lat, jest uważany za najstarszy z japońskich ogrodów botanicznych, a zaprojektowany został w stylu przypominającym podobne instytucje z Europy. Jego bogate kolekcje prezentowane są na obszarze ponad 24 ha położonych w północnej części Kioto na brzegu rzeki Kamo. Na terenie ogrodu posadzono ponad 12 tys. gatunków roślin, w tym imponującą, chyba najciekawszą dla botanika z Polski, kolekcję gatunków rodzimych Japonii, której aranżacja przypomina naturalne zbiorowiska roślinne. Imponująco przedstawiają się także kolekcje szklarniowe obejmujące ok. 4,5 tys gatunków, które utrzymywane są w rozległych cieplarniach o powierzchni prawie 0,5 ha, architekturą nawiązujących do pobliskich gór oraz znanej świątyni Kinkakuji. Uwagę przyciąga także piękna aleja kamforowców (cynamonowców kamforowych), dająca dużo cienia w upalne dni. Drzewa te spotkamy w wielu ważnych dla Japończyków miejscach, na przykład w ogrodach Pałacu Cesarskiego w Tokio – stare, przyświątynne okazy są często uważane za święte.